Τετάρτη, Οκτωβρίου 29

Αν..η αμφιβολια!!


Αν "ηξερες" πως μ'αγαπας,
θα σ'αγαπουσα δυο φορες κι εγω..
μα εσυ τη μοιρα δοκιμαζες
και το χρονο
ξοδευες αλογιστα
κι αργα..στα διχτυα του μπλεκοσουν,
κι ας φοβοσουν,
πως ολα ματαια ειναι..
και σκεφτοσουν,
εψαχνες,
μια λυση να βρεις,
να σε βγαλει απ'τα αδιεξοδα..
μες στης αμφιβολιας τα στενα,
κρυβοσουν και χανοσουν,
κι η νυχτα περναγε..

Τα χρονια γιναν πιο μακρυα,
κι απ'τα μαλλια,που κατασπρα,
στους ωμους πεφτουν,
κι οσοι αντεχουν..
ας κανουνε το χρονο φιλο
κι ας γυρισουν
για να δειξουν,
πως τιποτα δε χαθηκε,
κι ολα ιδια ειναι..
Κι ας περασαν τα χρονια
και στην αμφιβολια αν ζουν,
κι αυτοι περνουν μαζι τους..
χορευουν και γερνουν μαζι τους..
στη γιορτη τους..που τελειωμο δεν εχει!!

Τρίτη, Οκτωβρίου 21

Περνας κι εσυ..αναμεσα στα δευτερολεπτα!!


η μερα περναει..
αφηνει το στιγμα της
και περναει..

κι εσυ περαστικος νιωθεις,
σε μια περαστικη πλοκη,
απο περαστικες καταστασεις
μιας περαστικης ζωης..
κι η μερα απλα περναει..

ο χρονος περναει..
φευγει..
φωνες,κλαματα,βρισιες κι εσυ
θυμασαι πως ολα αυριο
θα εχουν περασει..
κουνας το κεφαλι,
κι η μερα
εχει απλα περασει..

ευγενικα,αργα η γρηγορα,
ασκοπα,τραγικα..πως;
δεν ξερεις
μα χαιρεσαι
που ολα εχουν περασει..

"θα ειμαι εδω μετα;"
σκεφτεσαι κι εσυ..
ισως και να'σαι,
περαστικος διαβατης
και μοναχικος
για παντα και ποτε,
μια ζωης,
μιας υπαρξης,
του θυμου,
της σιωπης,
μιας παυσης..
που εχει απλα περασει..

κι εσυ περνας,
μιλας,φοβασαι,
σερνεσαι,μεθας..
περαστικος για παντα,
χαμενος
στο ρολοι σου,
αναμεσα σε δεικτες
και γραμμες..
πρωτου η βραδυα "γερασει"..

Κυριακή, Οκτωβρίου 19

Απέραντα χωράφια--Κώστας Τουρνάς(1972)


Τούτον τον κόσμο μικρός τον ενόμιζα αλλοιώς,
τούτον τον κόσμο μικρός τον φαντάστηκα αλλοιώς.
Και συ που στο στόμα φέρνεις το τσιγάρο μ’ ηδονή
κάπως έτσι έχεις ζήσει μιάν ολόκληρη ζωή.
Και νομίζεις πως θ’ αλλάξει αν μ’ αυτήν συμβιβαστείς
ψευδαισθήσεις όμως θά ‘χεις, ψευδαισθήσεις θα γευτείς.
Γιατί αν έβλεπες για λίγο τι συμβαίνει γύρω μου,
θα πνιγόσουν απ’ το άγχος που γεννιέται μέσα μου.
Γέρος είμαι από τώρα που ‘μαι 23 χρονών
και συ ανάβεις άλλο ένα εις υγείαν των κουτών.

Κάτω ‘κει στ’ απέραντα, στ’ Απέραντα Χωράφια
που με τ’ άλογα έτρεχα σαν ήμουνα μικρός,
παραπίσω τράβαγα πακέτο τα όνειρά μου
κι απο τότε ήθελα να γίνω γεωργός.
Άσπρες Χαίτες ήταν στον αέρα τα μαλλιά μου,
σαν άγρια εφύσαγε ο αέρας ο καυτός
κι είχα όλη εκείνη τη χαρά μου στην καρδιά μου
που τον κόσμο αλλοιώς τον φανταζόμουνα μικρός.

Κάτω ‘κει στ’ απέραντα, στ’ Απέραντα Χωράφια
στη σκέψη μου θρονιάστηκες και έγινες κυρά.
Το δέρμα σου αγάπησα και την πνοή σου ακόμα
την ένοιωθα σαν ξάπλωνα στου ονείρου τη σκιά.
Τώρα όταν σε σκέφτομαι, της φαντασίας απάτη,
ξέρω πως δεν απέχεις, μα θα σε βρω εδώ κοντά.
Γιατί είδα κείνα που’ μελλε το στόμα να στεγνώσουν,
ένοιωσα αυτά που κάναν την καρδιά μου ν’ αρρυθμεί.

Μια κιθάρα μίλησε στα δώδεκά μου χρόνια
και είπε αλήθειες που τις κρύβουν πάμψηλα βουνά.
Κέρδισα απ’ τον ήχο της μιά καθαρή εικόνα,
εικόνα που ζωγράφοι δεν ζωγράφισαν ποτέ.
Στο τραγούδι μου τυχαία βρήκα ό,τι βρήκαν
στις εννιά θρησκείες οι προφήτες οι εννιά.
Κι από τότε που ‘νοιωσα της μουσικής τη γλώσσα,
διαρκώς μιλώ με τούτη, τη δική μου τη γενιά.

Μέρες με γκρίζο ουρανό και με κρύο, χωρίς ύπνο πολύ,
απόφαση σκούρα, μιά κενότητα πλήρης με τάραξε εκεί
για να φύγω... για να φύγω...

Θυμάμαι όταν το φορτηγό τα πράγματά μου πήρε,
τις σκέψεις τις ρομαντικές εφόρτωνα μαζί.
Χωρίς να ξέρω πως αυτοί που πόλεις δυναστεύουν
θα τις πληγώσουν με το πιο μεγάλο τους καρφί.
Και έφτασα εδώ μ’ απέραντη αγάπη για τον κόσμο,
απέραντη σαν τα χωράφια που έζησα μικρός.
Μα κάθε μέρα που περνά, όσο την έχω ανάγκη,
τόσο μακριά με διώχνει και μαντήλι μου κουνά.
Αγάπη.... αγάπη....

Αργότερα, σε αίθουσες φτιαγμένες μόνο για χορό
ευρέθηκα να παίζω.
Με μιά κιθάρα απ’ τις φτηνές και ρεπερτόριο διεθνές,
εμένα να προδίδω.
Μάγκες, προστάτες κι αδερφές στις παλιωμένες μου χορδές
το άχτι τους να βγάζουν,
Κι ο εφιάλτης μου ζεστός μ’ ακολουθεί σαν κυνηγός
μαζί του για να ζήσω.

Μάθημα που διδάχτηκα δεν θέλησα να δώσω
κι έτσι ο εαυτός μου θά ‘ναι πάντα ανοιχτός.
Και η ψυχή μου απέραντο χωράφι και μεγάλο
που σπέρνει ο καθένας και μου παίρνει τον καρπό.

Όταν στρατιώτη με πήραν, μου μάθαν να ζω μοναχός.
Και με ασκήσεις σε λόφους μου δείξαν πώς νά ‘μαι σκληρός,
να αντέχω...

Αντέχω στην πείνα και ζω με τη δίψα, αντέχω παντού.
Η σκέψη μου όμως την ψυχή μου πληγώνει, με έλκος διαρκές την πεθαίνει,
την πεθαίνει...

Πόσες φορές πριν φτάσω εδώ δεν κάθισα να γράψω
λέξεις που, μα την πίστη μου, θ’ αλλάζαν το μυαλό.
Και τότε κάποιος έξυπνος του Τύπου και των Μέσων
μού ‘λεγε «αυτό είναι ποίηση, δεν είν’ εμπορικό».

Σε κείνα τα Απέραντα Χωράφια αν είχε ζήσει,
αν τα’ χε δει έστω για λίγο ο έξυπνος αυτός,
θα ‘ξερε πως η ποίηση που δίνει εκεί η φύση
είναι κι ο μεγαλύτερος εμπορικός καρπός.

Βάρη που λυγίζουνε και γιγάντων πόδια δεν τα θέλω εγώ.
Άγχη κι αγωνίες, ψέμματα, εικασίες, μακριά από ‘δώ.
Τούτον τον κόσμο μικρός τον ενόμιζα αλλοιώς,
τούτον τον κόσμο μικρός τον φαντάστηκα αλλοιώς.

Σαν να δύει ο ήλιος είναι η πορεία τούτης της γιορτής,
ο αλκοολικός που απ’ το μεθύσι παίρνει άισθηση ζωής.
Θεοί, ένα τείχος να χτίσετε τώρα μπρος στις πόλεις,
απ’ τα χωράφια αν θα’ρθουνε να πείτε πως αρρώστεια τρώει τον κόσμο.

Και συ που στο στόμα φέρνεις το τσιγάρο μ’ ηδονή
κάπως έτσι έχεις ζήσει μιάν ολόκληρη ζωή.
Και νομίζεις πως θ’ αλλάξει αν μ’ αυτήν συμβιβαστείς
ψευδαισθήσεις όμως θά ‘χεις, ψευδαισθήσεις θα γευτείς.
Γιατί αν έβλεπες για λίγο τι συμβαίνει γύρω μου,
θα πνιγόσουν απ’ το άγχος που γεννιέται μέσα μου.
Γέρος είμαι από τώρα που ‘μαι 23 χρονών
και συ ανάβεις άλλο ένα εις υγείαν των κουτών.

Μη ρωτάς λοιπόν για που πηγάινω,μη ρωτάς για που τραβώ.
Ρώτα μόνο αν αφήνω κάτι απο εμένα εδώ.

Στο δωμάτιό μου θά ‘βρεις 13 ποίηματα,
όλα λεν’ για την αγάπη, όμως νόημα τίποτα.

Τούτη η πάλη λέει σ’ άλλον ότι είναι ζωντανός,
μα σε μένανε θυμίζει πώς γεννιέται ο νεκρός.

Μόνος ήμουνα και θά ‘μαι, μόνος έζησα και ζω.
Κι αν τις νύχτες δεν κοιμάμαι είναι γιατί μένω εδώ...


(ενας απο τους πιο ομορφους rock ελληνικους δισκους,κι ο πρωτος προσωπικος του Τουρνα..ο οποιος αρχικα οπως ητανε αναμενομενο δεν ειχε ζητηση γι'αυτο και κυκλοφορησε σε πολυ περιορισμενο αριθμο αντιτυπων..
Ακολουθησαν τα ΑΣΤΡΟΝΕΙΡΑ και ΚΥΡΙΕΣ και ΚΥΡΙΟΙ..κι επειτα ξανακυκλοφορησε αυτος ο δισκος και πολλοι μιλουσαν ισως για το καλυτερο εργο της ελληνικης μουσικης..!!
Νεοτατος ο Τουρνας οταν φτιαχνει το δισκο αυτο,μιλα για θεματα που απασχολουν το μυαλο του και για πραγματα που περιμενει να γινουν..Ισως ολες αυτες οι τυπωμενες σε στιχους σκεψεις να χουν κατι απο το μεσα του καθενος απο μας!!)

Τρίτη, Οκτωβρίου 14

"4 ολοκληρα χρονια χωρις το Βλασση.."





"Εμένα, εμένα, εμένα, εμένα
δεν θα μπορέσεις να με αλλάξεις με κανένα.."

..στιχοι ενος απο του κομματια του Βλασση..
..δισκος χαιρετε!!..
..χρονολογια 1995..
..κι αυτο στην καλυτερη του φαση..

Υπηρξε μελος των Πελομα Μποκιου με τους οποιους γραψανε ομορφα κομματια οπως ο "Υμνος στη ζωη" και ο "Γαρυφαλλος".Επειτα ο δρομος του συνεπεσε με κεινον της Αλικης Βουγιουκλακη και ξεκινωντας απο τη θεατρικη παρασταση ΕΒΙΤΑ(στην οποια επαιζε τον ΤΣΕ),ενωθηκαν και οι ζωες τους για καποιο χρονικο διαστημα..
Επαιξε σε διαφορες σειρες και παρουσιασε πολλα τηλεπαιχνιδια στη συνεχεια..
Παντα γελαστος,ευδιαθετος..προκαλουσε τους παντες να ανεβουν ψυχολογικα και εδινε εναν αλλο αερα..
Ποτε δε σταματουσε να τραγουδα..
Κανεις δεν πιστευε πως ενας ανθρωπος σαν τον Βλασση θα εφευγε ετσι ξαφνικα απο τη ζωη..
Ηταν σαν σημερα 14 Οκτωβρη του 2004..ητανε μολις 55 χρονω!!
Η ειδηση του θανατου του εσκασε σαν βομβα και πολυς κοσμος στεναχωρεθηκε οχι γιατι εφυγε ενας νεος ανθρωπος..αλλα επειδη εφυγε ο Βλασσης τους!!
Αυτος που ως τραγουδιστης,τηλεπαρουσιαστης και "Απαραδεκτος" τους κρατησε συντροφια για παρα πολλα χρονια!!
Μακαρι να΄ναι καλα εκει πανω..

(το παρακατω κομματι βρισκεται στο δισκο ΧΑΙΡΕΤΕ επισης..η πρωτη εκτελεση ειναι της Δημητρας Γαλανη,η οποια εδω κανει δευτερα φωνητικα,καθως ο Βλασσης ερμηνευει με το δικο του μοναδικο τροπο!!)


To Xeirokrothma - Vlassis Bonatsos

Διαβαστε επισης το αφιερωμα στο Βλασση που κανει ενας φιλος ΕΔΩ

Δευτέρα, Οκτωβρίου 13

Wasted sunset..


"..the day is gone when the angels come to stay
and all the silent whispers will be blown away

lying in the corner, a pair of high-heel shoes

hanging on the wall, gold and silver for the blues

one too many wasted sunsets

one too many for the road


and after dark, the door is always open

hopin' someone else will show

someone is waiting behind an unlocked door

grey circle's overhead, empty's on the floor

the cracks in the walls have grown too long

the slow hand is dragging on, afraid to meet the dawn

one too many wasted sunsets

one too many for the road


and after dark, the door is always open

hopin' someone else will show.."



(DEEP PURPLE)

another wasted sunset for me..
another wasted sunset for love..
another wasted sunset for life..
and the door is still waiting wide open..

Σάββατο, Οκτωβρίου 11

Σταγονες στο γυαλο..

"Κάποτε Θα Γνωριστούμε
Τυχαία Σε Κάποιο Σπίτι Φιλικό
Θα Συστηθούμε Βαθιά Θα Κοιταχτούμε
Και Θα'μαστε Κι Οι Δυο Σταγόνες Στο Γυαλό

Κάποτε Θα 'ρθουν Καλοκαίρια

Κι Ύστερα Το Φθινόπωρο
Θ'αγαπηθούμε Με Τις Καρδιές Στα Χέρια

Και Θα'μαστε Κι Οι Δυο
Σταγονες Στο Γυαλό

Κάποτε Θα Μου Δίνεις Ένα Βλέμμα

Κάποτε Θα Σου Τραγουδώ
Θα'σαι Το Σώμα, Το Αίμα Θα'μαι Εγώ
Και Θα'μαστε Κι Οι Δυο
Σταγόνες Στο Γυαλό

Κι Ύστερα Τα Χρόνια Θα Γεράσουν
Κι Ύστερα Θα Φύγουμε Κι Οι Δυο

Θα Ξεχαστούμε, Αιώνες Θα Περάσουν

Και Θα 'μαστε Κι Οι Δυο
Σταγόνες Στο Γυαλό.."

(Ο δρομος,ο χρονος κι ο πονος-Αλκινοος Ιωαννιδης)




καποτε..
θα συναντηθουμε..μπορει οχι σε σπιτι φιλικο..ισως σε μια πλατεια,σε μια πορεια..σε καποια εκδηλωση..
καπου που ισως να νιωθουμε μονοι κι οι δυο..μεσα σε κοσμο που παρανοει..φωναζει,μιλα με χειρονομιες..
και θα μιλησουμε κι εμεις..ισως χωρις λεξεις,με τα ματια..με ενα χαμογελο..και θα ναι αρκετο..
θα σε προλαβω στην πορτα πριν φυγεις και θα ζητησω να σε ξαναδω..και θα αφησουμε το χρονο να κανει το παιχνιδι του..

επειτα σε ενα μικρο Καφε..
εσυ κι εγω με λεξεις και αναμνησεις,θα βαλουμε τη ζωη μας στο τραπεζι και θα μιλησουμε για περασμενες αγαπες,για συνηθειες,για ερωτες..γι αυτα που χρονια στοιχειωνουν τις σκεψεις μας..
για οσα ονειρευομαστε..για οσα γιναμε και για οσα θελουμε να αποφυγουμε..
κι επειτα θα με καληνυχτισεις με μια αγκαλια..κι εγω θα ευχομαι να μπορουσα να ρθω μαζι σου..
θα σε σκεφτομαι..θα εχω συνεχεια το τηλεφωνο αγκαλια και θα νιωθω πως θα χτυπησει το επομενο λεπτο..
θα εχω τοσα να σου πω..και δεν θα αντεχω αλλη υπομονη..

κι επειτα ενα μηνυμα,η ενα mail..
λιγο πριν παω για υπνο..να σου λεω πως σε σκεφτομαι..και πως θελω να σε ξαναδω..

νεα μερα..κι εσυ η πρωτη μου σκεψη..με σενα ανοιγω και κλεινω πια τις μερες μου..
και το τηλεφωνο χτυπα..
κι υστερα ερχεται η ελξη..η σκεψη μας για σενα και μενα μαζι..
κοινα ονειρα..ονειρα που βαζουμε σε παρομοια καλουπια..
πολλα φιλια απο κεινα που δε θελει κανεις να τελειωσουν και στιγμες που ο χρονος μοιαζει να χει παγωσει με μας στο φοντο..

σκεφτομαστε τα χρονια να γερνουν κι εμεις μαζι μ'αυτα..
αλλα δε θελουμε να φυγουμε..
δε θα αντεξω χωρις να βλεπω τα ματια σου..
δε θα αντεξω να μη σε νιωθω διπλα μου..
δεν μπορω να σκεφτω αν υπαρχει μετα και δε θελω..

θελω μονο εσενα κι εμενα..εδω..χαμενους στη στιγμη..στο δικο μας παρον..
θελω απλα να μην περνα ο χρονος..
θελω να σε εχω και να σ'αγαπω..

ακομα κι οταν φυγω..
ξερω πως εκεινο το φιλι θα υπαρχει ακομα..
οπως κι εκεινη η στιγμη..
παντα θα'μαστε εσυ κι εγω..εγω κι εσυ..παντα μαζι..παντα ερωτευμενοι..και τα συναισθηματα θα ξεπερνουν καθε οριο..κι ολα θα ναι σαν ονειρο..
σαν ολα εκεινα που φανταστηκαμε..
και σαν ολα εκεινα που πραγματοποιησαμε μαζι..

θα ξεχαστουμε,τα χρονια θα περασουν..
και θα'μαστε κι οι δυο,
σταγονες στο γυαλο..

Παρασκευή, Οκτωβρίου 10

Ειναι μερες..ερχονται ωρες..φευγουν στιγμες..


"ειναι μερες..που παταω γερα..
ειναι μερες..που νιωθω πως πεθαινω.."


..ειναι μερες που ποναω κι ειναι μερες που ενω φαινομενικα πανε καλα μπορει το παραμικρο να τους αλλαξει διαθεση..
τι να'ναι αυτο το παραμικρο;
ενα τηλεφωνημα,ενα mail,μια ξαφνικη αδιαθεσια..ο,τιδηποτε..ακομα και μια μικρη ενοχληση,μια γρατζουνια στο εσωτερικο του λαιμου,κι απ'αυτες ξερω καλα..αν μπορουσε καποιος να δει τι γινεται στο λαιμο μου,θα εβλεπε κατι σαν βινυλλιο παλιο,σκουριασμενο και χιλιοχρησιμοποιημενο,με απειρες και ακαταστατες γρατζουνιες και χτυπηματα..
ολη μου η ζωη και ολες οι κακες συνηθειες βρισκονται εκει μεσα..λιγο αλκοολ,λιγος καπνος και καφεΐνη,αφθονη καφεΐνη..αφθονα μερονυχτα διαβασματος,σκεψης,απογνωσης,μοναξιας..απειρες ξεχασμενες στιγμες..καποιες απο τις οποιες δεν εχουν σημασια πια ουτε και για μενα τον ιδιο..

ο καπνος να μου θυμιζει τα απογευματα που σε περιμενα..
τα καλοκαιρια στο λιμανι..
τη βροχη μετα τη συναυλια το '04,και τη μεγαλη παρεα μας διπλα στην εκκλησια..
καποιο προσωπο που αγαπω πολυ και με βλεπει απο τη χωρα που βρισκεται πανω απο τα συννεφα,κι ευχομαι να μπορουσα ακομα να του μιλησω..(αγαπουσε πολυ τον καπνο και του το στερησαν οι συγκυριες..)
εμενα να σκεφτομαι ωρες ατελειωτες..κι εσενα να ζητας συγγνωμη και να φευγεις,ριχνοντας με σε βαθυτερες σκεψεις..

το αλκοολ..παλια ξεχασμενη πλεον συνηθεια,οσο της ξανοιγεσαι..τοσο σε καταστρεφει..
και τρεφεται απο σενα,και σε προσταζει συνεχως να μπεις στο χορο της κι εσυ,σαν "πιτσιρικι που ακολουθει τον αυλητη",κανεις παιχνιδι και προχωρας ακουραστος στη ληθη της θυμησης οσων σε ταλαιπωρουν μεσα βαθυα και δε λενε να σε αφησουν..
κι επειτα θυμασαι το Rory,και λες δε θελω να καταληξω εκει..δε θελω να φυγω αβοηθητος και καπως συγκρατιεσαι να μην κυλησεις βαθυτερα..

η καφεΐνη..χειροτερη απο ναρκωτικο κυλα σε καθε μοριο του αιματος..
μπανιο-δωματιο,δωματιο-μπανιο πολυ γνωριμη διαδρομη κι εσυ εκει..κι αλλος καφες,κι αλλη κουπα..και το ματι της κουζινας συνεχως αναμμενο..
οι δεικτες στο ρολόι να δειχνουν πως η ωρα περασε κι εσυ εκει..ακουμπησμενος διπλα σε μια οθονη..πληκτρολογεις,γραφεις,βριζεις,σβηνεις,ξαναγραφεις..διαλειμμα για λιγο,πιο δυνατα η μουσικη,ενω ετοιμαζεις μια νεα κουπα καφε..και ο κυκλος συνεχιζει αεναα.. βιωνεις,"λιωνοντας" σαν κερι,την καθε στιγμη..
λειτουργεις πια μηχανικα..χωρις βουληση..σα ρομποτ..με κινησεις εργοστασιακα ρυθμισμενες..και τα ματια βαραινουν και βαραινουν συνεχως κι εσυ εκει..ακομα εκει..

αναρωτιεσαι τι μερα να'ναι..

κι επειτα εκει που κλεινεις τα ματια και προσπαθεις να ηρεμησεις..ενα μικρο δωρακι υπερεντασης συνεχιζει να σε βασανιζει..
και σκεφτεσαι και προσπαθεις να ξεκαθαρισεις οσα μοιαζουν τοσο μπερδεμενα και τα βαζεις με σενα..

τι δε θα δινα για ενα ηρεμο βραδυ κατι τετοιες μερες..κι εχω περασει πολλες..ευτυχως μοιαζουν καπως μακρινες πια..αλλα θα ρθουν κι αλλες..
τι μου χει μεινει τελικα..
μονο η καφεΐνη..εκεινη κι εγω παρεα θα περασουμε και τις επομενες δυσκολιες..
ισως τοτε να μη σκεφτομαι τιποτα..ισως ολα να ναι ηρεμα..
ισως εσυ να μην εισαι αυτο που με απασχολει..
ισως ουτε κι εγω..
ισως εγω να μην ειμαι εδω..κι ισως ολα να'ταν ενα ονειρο..ενα τρικ της στιγμης που περνα και φευγει..χανεται..
ισως εγω να μην ειμαι εγω τελικα..για σενα δεν ξερω μη ρωτας..δε θυμαμαι..δεν μπορω να θυμηθω και δεν ξερω αν θελω να θυμαμαι..

θα τα ξαναπουμε..ισως!!


dedicated to all those torturing sleepless nights..
to my special friend "caffeine"..

Τετάρτη, Οκτωβρίου 8

Προσοχη καταζητειται..γιατι κανει ακομα ονειρα για τη ζωη του!!


..οχι δεν το ειδα σε κανενα τοιχο η εφημεριδα..δεν το ειπανε στην TV που για ολα εχει αποψη κι επιβαλλει απο νεες τασεις μοδας μεχρι τι ωραριο θα ακολουθουμε στις ζωες μας..αλλα οπως παμε,σε μερικα χρονια θα βλεπουμε φωτογραφιες σε τοιχους και κολωνες μ'αυτη την επιγραφη,ετσι ωστε να εξαλειφθει κι ο τελευταιος που "χαλαει την κοινωνια" κανοντας ονειρα..

Αφορμη γι'αυτη τη δημοσιευση σταθηκε ενα παλικαρι,με τον οποιο ετυχε να πιασουμε κουβεντα χθες το βραδυ..και μεσα απο μια κουβεντα που ειχε ως θεμα ΤΟ ΣΤΟΙΧΗΜΑ,τα μαθηματα του πανεπιστημιου,τη νεα φουρνια του παιδαγωγικου(χαχαχα..) και πολλα αλλα..καταληξαμε στο θεμα του μεταπτυχιακου,που ολοι θελουν να κανουν αλλα κατα τη γνωμη μου ειναι αδικος κοπος,καθως δεν προσφερει τιποτα περισσοτερο απο καποια προυπηρεσια..και χαμενος χρονος,καθως παλι μπορουν να χαθουν πολλες ευκαιριες οσο καποιος ασχολειται με το μεταπτυχιακο του..
Γυριζει λοιπον και με ρωταει "Μετα τη σχολη,τι;",και του απανταω "Ελπιζω τιποτα σχετικο με οσα σπουδασα.." και η δικη του απαντηση σ'αυτο "Αααα,καταλαβα..εχεις ονειρα!!"..Για να ειμαι ειλικρινης μου προξενησε περιεργεια ο τροπος που το ειπε,σαν να το θεωρουν ολοι πλεον χασιμο χρονου να κυνηγα κανεις τα ονειρα του..σαν να εχουν απλα βολευτει με την κατασταση..Και αναρωτιεμαι επισης "Ολα αυτα τα παιδια γεννηθηκαν με σκοπο της ζωης τους,πεθαινοντας στη δουλεια,να κυνηγησουν μια υψηλη θεση..η απλα μια θεση που να τους προσφερει τη δυνατοτητα να γυριζουν με δερματινο χαρτοφυλακα και mercedes;"
Που πηγανε οι εποχες που ρωταγες ατομα και σου ελεγαν οτι θελουν να γινουν ηθοποιοι,τραγουδιστες,ποιητες,χορευτες,ζωγραφοι,σκηνοθετες..;Γιατι πλεον ολοι θελουν να γινουν γιατροι,δικηγοροι και οικονομολογοι;Ποσους τετοιους θα χωρεσει κι αυτος ο ερμος ο τοπος,η κατασταση ειναι εδω και καιρο κορεσμενη δεν το βλεπουν;Γιατι παρατανε ολοι τα ονειρα και κυνηγανε τη σιγουρη ανεργια;Γιατι δε βλεπουν λιγο πιο μακρυα απο την προσκαιρη σιγουρια μιας θεσης στο δημοσιο η ιδιωτικο τομεα;Ολους η ιδια μυγα τους τσιμπησε;Αν ναι,να μου πουνε που συχναζει να μην περασω απο κει..
Θα κλεισω με μια φραση που ειχε πει καποτε ο μεγαλος RORY GALLAGHER,καλη του ωρα εκει που βρισκεται..

"..ολοι οι νεοι μουσικοι βιαζονται να γινουν σταρ πριν φτασουν στα 25 τους.
Κι οταν δεν τα καταφερουν,μαζευουν την
κιθαρα τους
και φορανε τη γραβατα του υπαλληλου.."

Κυριακή, Οκτωβρίου 5

Ήρθες αργά ..



"Καθόσουν και με κοίταζες στα μάτια
κι έπειτα σηκώθηκες αργά
χάρισες μια πνοή ακόμα στον αέρα
και ήταν σαν να άκουσα τα γέλια μου τα παιδικά ξανά

Ήρθες αργά
με το εγώ σου φορεμένο σαν παλτό
κι έτρεξα χωρίς να το σκεφτώ
έτρεξα αμέσως να σε βρω
Ήρθες αργά

Κι ο χώρος μίκρυνε , μίκρυνε κι η καρδιά μου
κι έγινε μπίλια που στην άβυσσο κυλά
και πίσω απ' τις κουρτίνες της σιωπής
σε βλέπω τώρα θέλεις να κρυφτείς
Ήρθες αργά

Ήρθες αργά
με το εγώ σου φορεμένο σαν παλτό
κι έτρεξα χωρίς να το σκεφτώ
έτρεξα αμέσως να σε βρω
Ήρθες αργά

Ήρθες αργά
κάποια χειμωνιάτικη βραδιά
μου 'πες στο τηλέφωνο "ήρθα είμ' εδώ"
κι έτρεξα κοντά σου να σε δω

Ήρθες αργά
με το εγώ σου φορεμένο σαν παλτό
κι έτρεξα χωρίς να το σκεφτώ
έτρεξα αμέσως να σε βρω
Ήρθες αργά.."

(Magic de spell)


ηρθες αργα,με το εγω σου φορεμενο σαν παλτο..

Σάββατο, Οκτωβρίου 4

Love walks in..before she leaves forever!!






Παει σχεδον ενας χρονος..ενας χρονος απο τοτε που μου πρωτομιλησες..
μου'πες λογια ομορφα..
μεσα σε μια κουβεντα μηνων,μια κουβεντα πανεμορφη..
κι εγω μαγευτηκα και μπηκα στο παιχνιδι σου..
στο παιχνιδι μας..
σε ενα παιχνιδι με λεξεις και μουσικες..
που εμοιαζε πως θα κρατησει για παντα..
θελαμε να κρατησει για παντα..
ισως να ημουν ο μονος που προσπαθησε πολυ..
ισως να γινομουν θυσια..και ισως να ενιωσες πως δεν προσφερεις..
μα δεν περιμενα ποτε ανταποδωση..
και στο'χα πει,σε ειχα καθησυχασει ξανα..
το μονο που ηθελα απο εσενα ητανε να εισαι ευτυχισμενη..
αυτο μου εδινε καθε μερα δυναμη..
αυτο και η φωτογραφια σου..
αυτη που για καιρο υπηρξε φοντο,
στην οθονη του υπολογιστη μου..
για να μου θυμιζει πως καποια..
εκει εξω..
μεσα σε εκατομμυρια κοσμο..
νοιαζεται μονο για μενα!!

Πανε οχτω μηνες που δεν εχουμε μιλησει..
οχτω ολοκληροι μηνες απο οταν σταματησες ξαφνικα να μου μιλας..
ειπες πως θα τηλεφωνουσες..
ειπες μα δεν μπορεσες..
κι εγω ελιωνα καθημερινα..
και σε περιμενα..
κι εψαχνα απαντησεις..και σου εγραφα..
μα απαντηση δεν πηρα..

Εκεινη η αγκαλια και το φιλι μου χει μεινει..
κι εσυ μεσα απο το μετρο να μου λες πως μ'αγαπας..και να χανεσαι!!
Να χανομαι κι εγω..
και τα ονειρα μας..
οι διακοπες..
το μελλον με τα ασπρα μαλλια και τις αναμνησεις..
ολα εκεινα που ισως να χουν παρει αναβολη επ'αοριστων..
καθε ματαιωμενο σ'αγαπω..
καθε φιλι απο αυτα που νιωθω ακομα,
να μου φερνει ο ανεμος οταν καθομαι και κοιταζω τη θαλασσα..

Σ'οποια αγκαλια και να κοιμασαι..

Σ'αγαπω,να προσεχεις!!


Αφιερωμενο σε καποια Λ.

Παρασκευή, Οκτωβρίου 3

Κατερινα Γωγου..τιτλοι τελους σαν σημερα..15 χρονια πριν!!


«Η μοναξιά…
δεν έχει το θλιμένο χρώμα στα μάτια
της συννεφένιας γκόμενας.
Δεν περιφέρεται νωχελικά κι αόριστα
κουνώντας τα γοφιά της στις αίθουσες συναυλιών
και στα παγωμένα μουσεία.
Δεν είναι κίτρινα κάδρα παλαιών “καλών” καιρών
και ναφθαλίνη στα μπαούλα της γιαγιάς
μενεξελιές κορδέλες και ψάθινα πλατύγυρα.
Δεν ανοίγει τα πόδια της με πνιχτά γελάκια
βοιδίσο βλέμα κοφτούς αναστεναγμούς
κι ασορτί εσώρουχα.
Η μοναξιά.
Έχει το χρώμα των Πακιστανών η μοναξιά
και μετριέται πιάτο-πιάτο
μαζί με τα κομμάτια τους
στον πάτο του φωταγωγού.
Στέκεται υπομονετικά όρθια στην ουρά
Μπουρνάζι - Αγ. Βαρβάρα - Κοκκινιά
Τούμπα - Σταυρούπολη - Καλαμαριά
Κάτω από όλους τους καιρούς
με ιδρωμένο κεφάλι.
Εκσπερματώνει ουρλιάζοντας κατεβάζει μ΄αλυσίδες τα τζάμια
κάνει κατάληψη στα μέσα παραγωγής
βάζει μπουρλότο στην ιδιοχτησία
ειναι επισκεπτήριο τις Κυριακές στις φυλακές
ίδιο βήμα στο προαύλιο ποινικοί κι επαναστάτες
πουλιέται κι αγοράζεται λεφτό λεφτό ανάσα ανάσα
στα σκλαβοπάζαρα της γής - εδώ κοντά είναι η Κοτζιά-
ξυπνήστε πρωί.
Ξυπνήστε να τη δείτε.
Είναι πουτάνα στα παλιόσπιτα
το γερμανικό νούμερο στους φαντάρους
και τα τελευταία
ατελείωτα χιλιόμετρα ΕΘΝΙΚΗ ΟΔΟΣ - ΚΕΝΤΡΟΝ
στα γαντζωμένα κρέατα από τη Βουλγαρία.
Κι όταν σφίγγει το αίμα της και δεν κρατάει άλλο
που ξεπουλάν τη φάρα της
χορεύει στα τραπέζια ξυπόλυτη ζεμπέκικο
κρατώντας στα μπλαβιασμένα χέρια της
ένα καλά ακονισμένο τσεκούρι.
Η μοναξιά
η μοναξιά μας λέω. Γιά τη δική μας λέω
είναι τσεκούρι στα χέρια μας
που πάνω από τα κεφάλια σας γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει..»



Η Κατερίνα, αποτελεί ένα ξεχωριστό κεφάλαιο στην ελληνική ποίηση,έγραφε για να μην εκραγεί,είχε κάνει τον πόνο και το παράπονο στίχους, κι αυτοί οι στίχοι ήταν πάνω απ' όλα αληθινοί.
Η Κατερίνα Γώγου έκανε ποίηση σε μια εποχή που οι άλλοι "ποιητές" έκαναν δημόσιες σχέσεις. Πάνω απ' όλα ήταν η ίδια ποίηση. Ανάμεσα σε χάπια, ποτά, σβησμένα τσιγάρα, φτωχογειτονιές, προδοσίες..

Hταν ένας ασυμβίβαστος άνθρωπος, κάποια που δεν άντεχε όλο αυτό τον πόνο και την αθλιότητα γύρω της, και έβγαζε ποιητικές κραυγές..μηπως ξυπνησουν οι αβουλοι γυρω της..
Οι κραυγές της δεν πήγαν χαμένες, αφού όλο και περισσότεροι νέοι άνθρωποι διαβάζουν την ποίησή της, όλο και περισσότεροι αληθινοί άνθρωποι την ανακαλύπτουν.

Δεν της χαρίστηκε ούτε ο θάνατος. Τη βρήκαν στο δρόμο. Η τελευταία υπερβολική δόση (3 Οκτωβρίου του 1993) σαν αυριο πριν 15 χρονια. Από όλες τις προηγούμενες (πόνο, πείνα, απόγνωση, διωγμό) είχε γλυτώσει.



"Και δεν είναι που θέλω να ζήσω.
Είναι το γαμώτο που δεν έζησα.."


Πηγή: η ιστοσελίδα προς τιμή της ΕΔΩ

Οσοι ενδιαφερονται για το θεμα..ας ριξουν μια ματια και στο Blog ενος φιλου για το αφιερωμα που εκανε στην Κ.
Η σελιδα βρισκεται ΕΔΩ