Κι υστερα..

σβηνουν τα φωτα..
ενα πεπλο σε μαυρη αποχρωση,
σκεπαζει..
τους τοιχους,τα επιπλα,
το δωματιο,
τη ζωη μας..

μια σκεψη
χανεται μες στο σκοταδι..
τα ονειρα μας
στο σκοταδι..
δυο λεξεις
που κανεις δε θα ακουσει..

μονος απεναντι
στον εαυτο σου..
στις ιδιοτροπιες
και τις λοξες του..
παλευεις τις σκεψεις,
για να νιωσεις μοναξια..

κι υστερα..
το μαυρο γινεται εντονοτερο..
ψαχνεις ενα δρομο
στο φως..
ανοιγεις τα ματια
κι εχει ξημερωσει..

κι υστερα ολα μοιαζουν οπως χθες..