Πέμπτη, Ιουνίου 30

χρωματα..


κλεινω τα ματια..
λιγο πριν ερθουν τα ονειρα,
μολις σβηνουν τα φωτα..
εκεινες τις στιγμες
που ολη η μερα περνα βιαστικα
σαν ταινια πισω απ'τα ματια..

λιγο πριν το πρωτο χαδι
της σιωπης ..το λευκο του τοιχου
αρχιζει κι αλλαζει αποχρωσεις,
σαν καλειδοσκοπιο
διπλα στον προβολεα της ζωης..
που εμοιαζε να΄χει φοντο γκρι..

καπου εκει ερχεσαι κι εσυ,
οπως την πρωτη φορα..
μια υποσχεση να γινει το τωρα
αιωνιοτητα.. ισα που,
ισα που να βγει η νυχτα..
πριν το πρωτο φως..

τραγουδι ανοιγεις και
χορους..και δε θυμασαι
πως καθε βραδυ ο ιδιος διαλογος,
καθε βραδυ μια ζωη
ολοκληρη..κι εσυ να φευγεις
παντα με το φως της μερας..

4 σχόλια:

Γεωργία είπε...

Tόσο μα τόσο όμορφο ποίημα..
Να σαι καλά..
Y.Γ. Όντως..άτιμο πράγμα η αγάπη..

Kostas L.A. είπε...

ισως να φταιει το οτι
γραφτηκε καποια στιγμη..τις πρωτες πρωινες ωρες..
με μονη συντροφια τη σιωπη..
και το τραγουδι της νυχτας..

ΥΓ : η μονη λυση ειναι να προσαρμοσεις τα παντα στα μετρα σου,πριν καν βουτηξεις για καλα στην αγαπη..τοτε μονο μπορεις να ελπιζεις πως αν κατι παει στραβα,δε θα μαζευεις κομματια απ'την αρχη..

ΧΡΥΣΑΝΘΗ είπε...

Πολύ όμορφο!

Kostas L.A. είπε...

@χρυσανθη..

σ'ευχαριστω πολυ ;)
ημουν τυχερος φαινεται :)