Εχω μια λεξη..

Έχω μια λέξη για να πω μα είναι το στόμα μου κλειστό
Και την κρατάω μέσα μου να μεγαλώνει
Γύρω μου απλώνει
Το φιλοθεάμων μου κενό σ’ ένα μονόλογο παλιό
Ένα μεγάλο βόδι μου πατάει τη γλώσσα
Ψυχή μου κλώσσα

Μου είχες πει κάποια φορά, μέσα στα λόγια τα πολλά,
Πώς πριν κατέβουμε στη γη είμαστε στ’ αστέρια
Σπασμένα χέρια
Τώρα μου δίνεις να πιαστώ και τον μικρό μου εαυτό
Μέχρι την άλλη μου ζωή θα ξεπουλάω
Σε ποιόν χρωστάω;
Σε ποιόν τη λέξη μου να πω και ποιού το χέρι τρυφερά θα την κρατήσει;
Πού έχω ζήσει;
Σε τίνος τ’ όνειρο να μπω, μια λέξη μόνο να του πω
Και να το σκάσω
Αχ, να ξεχάσω!

Λέγαν σαν ήμουνα μικρός πώς είναι ο κόσμος σκοτεινός
Μα από τα φώτα τα πολλά πώς έχω λιώσει;;;
Έχω πληρώσει
Έδωσα χώμα και νερό, μήπως οφείλω ό,τι ακριβό
έχω γνωρίσει κι ό,τι γνήσιο έχω ζήσει
Έχω ξοφλήσει

Έχω μια λέξη για να πω, μα είναι το στόμα μου κλειστό
Και την κρατάω μέσα μου να μεγαλώνει
Και με σκοτώνει
Σε ένα ισόβιο τοκετό, το ένα μου μέρος το κρυφό
Και νιώθω μέσα απ' τη βαθιά μου εγκυμοσύνη
Αυτό που φτύνει η τεχνητή μας νοημοσύνη
Ευγνωμοσύνη

"με αφορμη το νεο δισκο του Αλκινοου με τιτλο ΝΕΡΟΠΟΝΤΗ,ειπα να θυμηθουμε ενα πιο παλιο ποιημα του,απλα μα ομορφα μελωποιημενο..με νοηματα που ταιριαζουν στο κλιμα των ημερων!!"